.
Ακροκόρινθος
Κατέχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία και στη μυθολογία της Κορινθίας.
Ήταν ο αγαπημένος τόπος του θεού ήλιου αφού πρώτος αυτός δεχόταν κάθε πρωί τις χρυσές του ακτίνες. Στη ψηλότερη κορφή του (575 μ.) είχε το θρόνο του ο Ηλιος τον οποίο αργότερα παραχώρησε στην Αφροδίτη. Η φυσική οχυρότητα του βράχου και τα τείχη, κατέστησαν τον Ακροκόρινθο απόρθητο, μόνο με την πείνα ή με προδοσία κατορθώθηκε στην ιστορία του να αλωθεί από τους επιτιθέμενους.
Η θέα από την κορφή είναι πανοραμική και φτάνει από τον Κορινθιακό ως το Σαρωνικό και από τον Ελικώνα και τον Παρνασσό ως τα αργολικά βουνά.
Ο Ακροκόρινθος ήταν το προπύργιο του Μοριά στις διάφορες επιδρομές και είχε γι' αυτό επιμελημένα οχυρωθεί από τους προϊστορικούς χρόνους.
Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των οχυρώσεων είναι βενετσιάνικες, σώζονται όμως σε μερικά σημεία προϊστορικές, κλασικές, ελληνιστικές και βυζαντινές οχυρώσεις. Υπάρχει εκεί η ονομαστή πηγή Πειρήνη και ερείπια του φημισμένου ναού της Αφροδίτης.
Στους πρόποδες του βράχου υπήρχε Θεσμοφόριο (ναός) της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Στον Ακροκόρινθο βρήκε τραγικό θάνατο πέφτοντας με το άλογό του στο γκρεμό ο βυζαντινός Δεσπότης Λέων Σγουρός για να μην παραδοθεί στους Φράγκους πολιορκητές.
Πέραν της αρχαιολογικής του σπουδαιότητας ο Ακροκόρινθος είναι ένας πλούσιος βοτανικός κήπος με πάμπολλα ενδημικά αγριολούλουδα της ελληνικής γής και ανήκει στο ευρωπαϊκό δίκτυο οικοτόπων "NATURA 2000".
Πηγή:Ένωση περιβαντολλογικής εκπαίδευσης Κορινθίας.
Πάνω από τα ερείπια της Αρχαίας Κορίνθου υψώνεται επιβλητικά ο Ακροκόρινθος, το παλαιότερο κάστρο της Πελοποννήσου, με την άριστη οχύρωσή του. Τα τείχη του επιβλητικά σε έκταση και κατασκευή, έκαναν το κάστρο φοβερό.
Ακόμα και σήμερα, που τα τείχη έχουν υποστεί καταστροφές και τα κτίρια στο εσωτερικό του είναι ερειπωμένα, το κάστρο διατηρεί όλο του το μεγαλείο.
Το ύψος του Ακροκόρινθου είναι 575μ. και η έκτασή του περίπου 250στρ. Το μήκος των τειχών του ξεπερνά τα 3000μ.
Τα τείχη ακολουθούν πολυγωνική διαδρομή και ενισχύονται από πύργους και προμαχώνες.
Το ύψος των τειχών είναι 3 – 5μ. Σε μερικά σημεία όμως ξεπερνούν τα 7μ.
Στον Ακροκόρινθο, σχηματίζονται δύο κορυφές, από τις οποίες η ανατολικότερη είναι ψηλότερη και πιο απόκρημνη.
Το βουνό γύρω-γύρω προστατεύεται με τείχη που διακρίνονται ευκρινώς από μακριά. Το σχήμα τους το καθορίζει η μορφολογία του εδάφους και παρέμεινε το ίδιο από τα κλασσικά χρόνια ως τα νεώτερα.
Ο απόκρημνος λόφος, η ύπαρξη νερού και η σχετικά ομαλή έκταση της κορυφής, που το μήκος της είναι μεγαλύτερο από 800μ., συνετέλεσαν στη δημιουργία οικισμού σε όλες τις εποχές. Αυτή η συνεχής κατοίκηση του χώρου, μέχρι και τα χρόνια της τουρκοκρατίας, είχε σαν αποτέλεσμα πολλές από τις χριστιανικές και προϊστορικές αρχαιότητες να καταστραφούν.
Ερείπια σπιτιών σώζονται πίσω από το δεύτερο και κυρίως πίσω από το τρίτο τείχος. Η έκταση των ερειπίων δείχνει ότι εκεί ζούσε κατά καιρούς και αστικός πληθυσμός (από τον 12ο και μετά τον 14ο αιώνα συνεχώς) και όχι μόνο η φρουρά του κάστρου. Τα σπίτια είναι χτισμένα αμφιθεατρικά και έχουν αμυντική διάταξη.
Κατέχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία και στη μυθολογία της Κορινθίας.
Ήταν ο αγαπημένος τόπος του θεού ήλιου αφού πρώτος αυτός δεχόταν κάθε πρωί τις χρυσές του ακτίνες. Στη ψηλότερη κορφή του (575 μ.) είχε το θρόνο του ο Ηλιος τον οποίο αργότερα παραχώρησε στην Αφροδίτη. Η φυσική οχυρότητα του βράχου και τα τείχη, κατέστησαν τον Ακροκόρινθο απόρθητο, μόνο με την πείνα ή με προδοσία κατορθώθηκε στην ιστορία του να αλωθεί από τους επιτιθέμενους.
Η θέα από την κορφή είναι πανοραμική και φτάνει από τον Κορινθιακό ως το Σαρωνικό και από τον Ελικώνα και τον Παρνασσό ως τα αργολικά βουνά.
Ο Ακροκόρινθος ήταν το προπύργιο του Μοριά στις διάφορες επιδρομές και είχε γι' αυτό επιμελημένα οχυρωθεί από τους προϊστορικούς χρόνους.
Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των οχυρώσεων είναι βενετσιάνικες, σώζονται όμως σε μερικά σημεία προϊστορικές, κλασικές, ελληνιστικές και βυζαντινές οχυρώσεις. Υπάρχει εκεί η ονομαστή πηγή Πειρήνη και ερείπια του φημισμένου ναού της Αφροδίτης.
Στους πρόποδες του βράχου υπήρχε Θεσμοφόριο (ναός) της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Στον Ακροκόρινθο βρήκε τραγικό θάνατο πέφτοντας με το άλογό του στο γκρεμό ο βυζαντινός Δεσπότης Λέων Σγουρός για να μην παραδοθεί στους Φράγκους πολιορκητές.
Πέραν της αρχαιολογικής του σπουδαιότητας ο Ακροκόρινθος είναι ένας πλούσιος βοτανικός κήπος με πάμπολλα ενδημικά αγριολούλουδα της ελληνικής γής και ανήκει στο ευρωπαϊκό δίκτυο οικοτόπων "NATURA 2000".
Πηγή:Ένωση περιβαντολλογικής εκπαίδευσης Κορινθίας.
Πάνω από τα ερείπια της Αρχαίας Κορίνθου υψώνεται επιβλητικά ο Ακροκόρινθος, το παλαιότερο κάστρο της Πελοποννήσου, με την άριστη οχύρωσή του. Τα τείχη του επιβλητικά σε έκταση και κατασκευή, έκαναν το κάστρο φοβερό.
Ακόμα και σήμερα, που τα τείχη έχουν υποστεί καταστροφές και τα κτίρια στο εσωτερικό του είναι ερειπωμένα, το κάστρο διατηρεί όλο του το μεγαλείο.
Το ύψος του Ακροκόρινθου είναι 575μ. και η έκτασή του περίπου 250στρ. Το μήκος των τειχών του ξεπερνά τα 3000μ.
Τα τείχη ακολουθούν πολυγωνική διαδρομή και ενισχύονται από πύργους και προμαχώνες.
Το ύψος των τειχών είναι 3 – 5μ. Σε μερικά σημεία όμως ξεπερνούν τα 7μ.
Στον Ακροκόρινθο, σχηματίζονται δύο κορυφές, από τις οποίες η ανατολικότερη είναι ψηλότερη και πιο απόκρημνη.
Το βουνό γύρω-γύρω προστατεύεται με τείχη που διακρίνονται ευκρινώς από μακριά. Το σχήμα τους το καθορίζει η μορφολογία του εδάφους και παρέμεινε το ίδιο από τα κλασσικά χρόνια ως τα νεώτερα.
Ο απόκρημνος λόφος, η ύπαρξη νερού και η σχετικά ομαλή έκταση της κορυφής, που το μήκος της είναι μεγαλύτερο από 800μ., συνετέλεσαν στη δημιουργία οικισμού σε όλες τις εποχές. Αυτή η συνεχής κατοίκηση του χώρου, μέχρι και τα χρόνια της τουρκοκρατίας, είχε σαν αποτέλεσμα πολλές από τις χριστιανικές και προϊστορικές αρχαιότητες να καταστραφούν.
Ερείπια σπιτιών σώζονται πίσω από το δεύτερο και κυρίως πίσω από το τρίτο τείχος. Η έκταση των ερειπίων δείχνει ότι εκεί ζούσε κατά καιρούς και αστικός πληθυσμός (από τον 12ο και μετά τον 14ο αιώνα συνεχώς) και όχι μόνο η φρουρά του κάστρου. Τα σπίτια είναι χτισμένα αμφιθεατρικά και έχουν αμυντική διάταξη.
Λεπτομέρια από την Οθωμανική κρήνη
Στο «Ακροκόρινθος - Μυθολογία και Ιστορία» του Δημήτρη Λαζογιώργου (Εκδόσεις Πελασγός) διαβάζω: «Απάτητος, με τα 574 μ. βραχώδες υψόμετρο, με τα ερείπια του ναού της Αφροδίτης στην κορυφή του απ' όπου πρωτοκυβέρνησε ο θεός Hλιος, το βουνό με την κρυμμένη υπόγεια Πειρήνη πηγή, με τα ερείπια των Κυκλώπιων και Ενετικών πηγών του, τα ερειπωμένα τζαμιά και τις εκκλησίες, το μισοπεσμένο Φράγκικο κάστρο του Βιλλεαρδουίνου με τις υπόγειες δεξαμενές, τα αμέτρητα πηγάδια -μέσα από τα σπλάχνα ενός και μόνο έβγαλαν οι Τούρκοι 500 πουγκιά γεμάτα χρυσάφι από τους θησαυρούς του Κιαμήλ Μπέη-, με τις επάλξεις απ' όπου καλπάζοντας πήδησε προς το θάνατο ο ανδρείος και ηρωικός Λέων Σγουρός, το ύψωμα απ' όπου κυβέρνησε ο θρυλικός Περίανδρος, που το άγιασε ο Φτερωτός Πήγασος, το βουνό στο οποίο χάρισε το νερό του ο Αχελώος και το πάτησε ο Βελλεροφόντης, το στέμμα της Κορίνθου, παραμένει ακόμη σήμερα «άγνωστη γη» για τους Ελληνες». Νομίζω πως το επίθετο «απάτητο» ισχύει και σήμερα.
Το κάστρο είναι, όχι μόνο το μεγαλύτερο, αλλά και το παλαιότερο της Πελοποννήσου. Τα τείχη ανήκουν, σχεδόν στο σύνολό τους, στα μεσαιωνικά χρόνια με κάποιες τουρκικές προσθήκες.
Θα δείτε τρεις περίβολους που χωρίζονται μεταξύ τους με τείχη, πύργους και προμαχώνες. Το κάστρο του Ακροκορίνθου αποτελεί τυπικό δείγμα φρουριακής αρχιτεκτονικής, με κατασκευαστικές λεπτομέρειες και διακοσμητικά στοιχεία όλων των περιόδων της ιστορίας του. Τα τείχη ακολουθούν τη φυσική γραμμή του βράχου, είναι χτισμένα σε τρεις αμυντικές σειρές και ενισχύονται με πύργους, προμαχώνες, επάλξεις διάτρητες με πολεμίστρες και κανονιοθυρίδες. Μπροστά από την Α΄ πύλη υπήρχε τάφρος με ξύλινη κινητή γέφυρα. Λιθόστρωτο καλντερίμι οδηγεί στις τρεις διαδοχικές πύλες. Αφού τις περάσετε και τις τρεις (ο δρόμος είναι λιγουλάκι ανηφορικός), στο εσωτερικό του θα βρείτε ερείπια κτισμάτων απ' όλες τις εποχές. Σώζονται μεταξύ άλλων ερείπια ναών (Αγ. Δημήτριος, τρίκλιτη ενετική βασιλική, τζαμιά με μιναρέ), κρήνες, υπόγεια βυζαντινή δεξαμενή με πεσσούς και καμάρες από πλίνθους, η πηγή Ανω Πειρήνη με δύο υπόγειους θολοσκεπείς χώρους, ναός της Αφροδίτης 5ου - 4ου π.Χ. αι.) με μεταγενέστερες διαδοχικές κατασκευές.
Κι αυτά γιατί η ιστορία του είναι μεγάλη. Η πρώτη οχύρωση χρονολογείται στα τέλη του 7ου - 6ου π.Χ. αιώνα. Εκτεταμένα τμήματα κλασικής τοιχοποιίας ανάγονται στον 4ο π.Χ. αι. Από το 338 π.Χ. περνά στην κατοχή των Μακεδόνων, τους οποίους εκδίωξε ο Αρατος και η πόλη έγινε μέλος της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Μετά την καταστροφή από τον Μόμμιο (146 π.Χ.), το τείχος ανοικοδομείται με το ίδιο αρχαίο υλικό από τον Ιούλιο Καίσαρα (44 π.Χ.). Η πρώτη χριστιανική φάση, που διακρίνεται στην επισκευή του κλασικού τείχους, ανήκει στα χρόνια του Ιουστινιανού (6ος αι.). Ανοικοδόμηση και προσθήκες νέων οχυρών εκτελέστηκαν στην πρωτοβυζαντινή και μεσοβυζαντινή περίοδο (7ος - 12ος αι.).
Το 1210 το κάστρο καταλαμβάνεται από τους Φράγκους. Ο άρχοντας του Ναυπλίου Λέων Σγουρός αυτοκτονεί, πηδώντας έφιππος από τα τείχη. Στα μέσα του 13ου αι. γίνονται εκτεταμένες επισκευές των τειχών. Στις αρχές του 14ου αι. το κάστρο παραχωρείται στον πρίγκιπα Γκραβίνα και μετέπειτα στον Ατσαγιόλι, που επισκεύασαν τις παλιές οχυρώσεις και πρόσθεσαν νέες. Το 1395 κύριος του κάστρου έγινε ο Θεόδωρος Παλαιολόγος, που για οικονομικούς λόγους το πούλησε στους Ιωαννίτες, ιππότες της Ρόδου, που το κρατούν ώς το 1404, οπότε ο Παλαιολόγος το ξανακέρδισε. Το 1458, ο σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ έκαμψε την αντίσταση του Βυζαντινού διοικητή Ματθαίου Ασάν και κατέλαβε τον Ακροκόρινθο, στο εσωτερικό του οποίου κτίστηκαν τέσσερα τζαμιά. Το 1687, οι Ενετοί κατέλαβαν το κάστρο και εκτέλεσαν οχυρωματικά έργα που ολοκληρώθηκαν το 1711. Το 1715, ο Ακροκόρινθος παραδίδεται μετά από πολιορκία στους Τούρκους. Το 1823, η Κόρινθος απελευθερώθηκε και ο Αβδουλάχ-μπέη παρέδωσε το κάστρο στα ελληνικά στρατεύματα
Πηγή:trans.kathimerini.gr/.../2009_2692094
Το κάστρο είναι, όχι μόνο το μεγαλύτερο, αλλά και το παλαιότερο της Πελοποννήσου. Τα τείχη ανήκουν, σχεδόν στο σύνολό τους, στα μεσαιωνικά χρόνια με κάποιες τουρκικές προσθήκες.
Θα δείτε τρεις περίβολους που χωρίζονται μεταξύ τους με τείχη, πύργους και προμαχώνες. Το κάστρο του Ακροκορίνθου αποτελεί τυπικό δείγμα φρουριακής αρχιτεκτονικής, με κατασκευαστικές λεπτομέρειες και διακοσμητικά στοιχεία όλων των περιόδων της ιστορίας του. Τα τείχη ακολουθούν τη φυσική γραμμή του βράχου, είναι χτισμένα σε τρεις αμυντικές σειρές και ενισχύονται με πύργους, προμαχώνες, επάλξεις διάτρητες με πολεμίστρες και κανονιοθυρίδες. Μπροστά από την Α΄ πύλη υπήρχε τάφρος με ξύλινη κινητή γέφυρα. Λιθόστρωτο καλντερίμι οδηγεί στις τρεις διαδοχικές πύλες. Αφού τις περάσετε και τις τρεις (ο δρόμος είναι λιγουλάκι ανηφορικός), στο εσωτερικό του θα βρείτε ερείπια κτισμάτων απ' όλες τις εποχές. Σώζονται μεταξύ άλλων ερείπια ναών (Αγ. Δημήτριος, τρίκλιτη ενετική βασιλική, τζαμιά με μιναρέ), κρήνες, υπόγεια βυζαντινή δεξαμενή με πεσσούς και καμάρες από πλίνθους, η πηγή Ανω Πειρήνη με δύο υπόγειους θολοσκεπείς χώρους, ναός της Αφροδίτης 5ου - 4ου π.Χ. αι.) με μεταγενέστερες διαδοχικές κατασκευές.
Κι αυτά γιατί η ιστορία του είναι μεγάλη. Η πρώτη οχύρωση χρονολογείται στα τέλη του 7ου - 6ου π.Χ. αιώνα. Εκτεταμένα τμήματα κλασικής τοιχοποιίας ανάγονται στον 4ο π.Χ. αι. Από το 338 π.Χ. περνά στην κατοχή των Μακεδόνων, τους οποίους εκδίωξε ο Αρατος και η πόλη έγινε μέλος της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Μετά την καταστροφή από τον Μόμμιο (146 π.Χ.), το τείχος ανοικοδομείται με το ίδιο αρχαίο υλικό από τον Ιούλιο Καίσαρα (44 π.Χ.). Η πρώτη χριστιανική φάση, που διακρίνεται στην επισκευή του κλασικού τείχους, ανήκει στα χρόνια του Ιουστινιανού (6ος αι.). Ανοικοδόμηση και προσθήκες νέων οχυρών εκτελέστηκαν στην πρωτοβυζαντινή και μεσοβυζαντινή περίοδο (7ος - 12ος αι.).
Το 1210 το κάστρο καταλαμβάνεται από τους Φράγκους. Ο άρχοντας του Ναυπλίου Λέων Σγουρός αυτοκτονεί, πηδώντας έφιππος από τα τείχη. Στα μέσα του 13ου αι. γίνονται εκτεταμένες επισκευές των τειχών. Στις αρχές του 14ου αι. το κάστρο παραχωρείται στον πρίγκιπα Γκραβίνα και μετέπειτα στον Ατσαγιόλι, που επισκεύασαν τις παλιές οχυρώσεις και πρόσθεσαν νέες. Το 1395 κύριος του κάστρου έγινε ο Θεόδωρος Παλαιολόγος, που για οικονομικούς λόγους το πούλησε στους Ιωαννίτες, ιππότες της Ρόδου, που το κρατούν ώς το 1404, οπότε ο Παλαιολόγος το ξανακέρδισε. Το 1458, ο σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ έκαμψε την αντίσταση του Βυζαντινού διοικητή Ματθαίου Ασάν και κατέλαβε τον Ακροκόρινθο, στο εσωτερικό του οποίου κτίστηκαν τέσσερα τζαμιά. Το 1687, οι Ενετοί κατέλαβαν το κάστρο και εκτέλεσαν οχυρωματικά έργα που ολοκληρώθηκαν το 1711. Το 1715, ο Ακροκόρινθος παραδίδεται μετά από πολιορκία στους Τούρκους. Το 1823, η Κόρινθος απελευθερώθηκε και ο Αβδουλάχ-μπέη παρέδωσε το κάστρο στα ελληνικά στρατεύματα
Πηγή:trans.kathimerini.gr/.../2009_2692094
Ακροκόρινθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου