Συνολικές προβολές σελίδας

24 Οκτωβρίου 2015

Εργοστάσιο λευκόλιθου στο Πήλι Ευβοίας

Πήλι, όνομα χωριού που συναντάμε στην ανατολική πλευρά της βόρειας Εύβοιας δέκα χιλιόμετρα περίπου μακριά από το Προκόπι(Αχμέτ Αγά).
Κάνοντας μια μικρή αναδρομή στον παρελθόν θα δούμε ότι η περιοχή κατοικείται από τα αρχαία χρόνια. Συμφώνα με τα ευρήματα μικροί οικισμοί υπήρχαν γύρω από τη σημερινή θέση του χωριού που χρονολογούνται από την Μυκηναϊκή και Ελληνιστική περιόδου, ενώ σε λόφο κοντά στο Πήλι έχουν βρεθεί και ερείπια κάστρου από τον μεσαίωνα. Το χωριό δημιουργήθηκε σε αυτή την θέση κοντά στην θάλασσα όταν οι κάτοικοι ήταν σίγουροι ότι δεν κινδύνευαν από επιδρομείς και ελευθερώθηκε από τους τούρκους το 1835, τότε οι μικροί οικισμοί που υπήρχαν τριγύρω στα βουνά εγκαταλειφτήκαν από  τους κατοίκους  και ήρθαν στο Πήλι. Μεγάλες λεηλασίες και καταστροφές έγιναν στο χωριό την εποχή του Ελληνογερμανικού πολέμου. Επίσης στην περιοχή λειτουργούσαν μεταλλεία και εργοστάσιο κατεργασίας λευκόλιθου.



Για την προέλευση του ονόματος υπάρχουν δυο εκδοχές. Συμφώνα με την πρώτη και επικρατέστερη  το όνομα οφείλεται στην γεωγραφική θέση του χωριού. Αυτό μπορεί να το διαπίστωση ο επισκέπτης που θα βρεθεί στο λιμάνι του Πήλι. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν δυο μεγάλα βουνά στη μέση ο μικρός κόλπος, μοιάζει σαν πύλη προς το Αιγαίο. Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι το χωριό Πήλι οφείλει την ονομασία του στη φύση του εδάφους στο ότι κυριαρχεί στη περιοχή ο πηλός, και αυτή η εκδοχή έχει βάση  αφού το έδαφος σε όλη την κοιλάδα που βρίσκεται το χωριό είναι πηλώδες.

Σήμερα το Πήλι είναι ένα πανέμορφο χωριό και ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από την ποικιλόμορφη διαδρομή ανάμεσα στο πυκνό δάσος και λόφους . Στο τέλειωμα του δρόμου σε βαθειά κοιλάδα η πανοραμική θέα του Πήλι από ψηλά δίνει μια διαφορετική αίσθηση. Οι κάτοικοι του ασχολούνται με την γεωργία την κτηνοτροφία και την αλιεία. Αν και βρίσκεται πολύ κοντά στην θάλασσα λόγω της μορφολογίας του εδάφους τα σπίτια είναι κτισμένα αρκετά πίσω από τον αιγιαλό. Η παράλια αποτελείται απο μεγάλη αμμουδιά από μαύρη άμμο και  ψηλό βότσαλο. Στη δεξιά πλευρά βρίσκεται το λιμάνι και ο δρόμος που οδηγεί στο χωριό Βλαχιά, και στον οικισμό Σαρακήνικο.
Αξιοθέατο μοναδικό, το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, κτισμένο το 1350 βρίσκεται λίγα μέτρα από την παραλία που έχει πάρει και το όνομα του.
Πήλι, μια φυσική πύλη της βόρειας Ευβοίας στο καταγάλανο Αιγαίο.
Πως θα πάτε, λίγα μέτρα πριν το χωριό Προκόπι όταν έρχεστε από την Χαλκίδα βρίσκεται ο δρόμος που οδηγεί στο χωριό Πήλι.
Αποστάσεις: από το χωριό Προκόπι 9,3 χιλιόμετρα, από την Χαλκίδα 57,4 χιλιόμετρα μέσω Προκόπι. Από την Λίμνη 39,4 χιλιόμετρα, από τα Λουτρά Αιδηψού 69,4 χιλιόμετρα μέσω Λίμνης, από τον Αγιόκαμπο 79,4 χιλιόμετρα, μέσω Λουτρά Αιδηψού, και από την Ιστιαία 72,4 χιλιόμετρα μέσω Λίμνης.









14 Οκτωβρίου 2015

Κάστρο Κυπαρισσίας



H θέα από το κάστρο Κυπαρισσίας είναι πραγματικά υπέροχη. Εδώ βλέπουμε μόνο ένα τμήμα του Θεάτρου που βρίσκεται μέσα σ' αυτό...
ή αλλιώς:

Το Κάστρο της Αρκαδιάς

Το Κάστρο της Αρκαδιάς είναι σήμερα το κόσμημα της πόλης της Κυπαρισσίας, αλλά και ολόκληρου του Δήμου. Λόγω της θέσης του, προσφέρει στον επισκέπτη μία ανεπανάληπτη θέα, όχι μόνο προς την πόλη, αλλά και προς όλη τη γύρω περιοχή. Είναι το μπαλκόνι της Κυπαρισσίας για να μπορεί κανείς να αγναντεύει και να χαίρεται την ομορφιά του τόπου. Σύγχρονοι μελετητές, με βάση το χτίσιμό του, αποφάνθηκαν ότι είναι φράγκικο χτίσμα, μιας και τέτοιου είδους χτίσματα εμφανίζονται μετά το 1205.

Κατά τη Μυθολογία, η Κυπαρισσία υπήρξε κτίσμα των «Γιγάντων» (προσωποποιήσεις των ορμών της θάλασσας), οι οποίοι φαίνεται πως έχτισαν και την ακρόπολή της στην οποία πυργώθηκε το κατοπινό βυζαντινοφράγκικο κάστρο της. Ένα κάστρο χτισμένο με πέτρες μήκους 4μ. και πλάτους 1,64μ., και άλλες μήκους 1,38μ. και πλάτους 1,80μ. οι οποίες (λόγω του μεγέθους τους) αποτελούν απόδειξη ότι χτίστηκε από τους Γίγαντες.

Γύρω στο 10ο με 11ο αιώνα, φαίνεται πως η Κυπαρισσία αλλάζει όνομα και γίνεται Αρκαδιά, από τους πολλούς Αρκάδες που αναγκάστηκαν στους δύσκολους καιρούς να αφήσουν την κακοτράχαλη γη τους. Από τότε και στο εξής το Κάστρο των Γιγάντων λέγεται Κάστρο της Αρκαδιάς. Το Κάστρο της Αρκαδιάς παίζει σπουδαίο ρόλο στα χρόνια της Φραγκοκρατίας που ήρθαν μετά τις Σταυροφορίες των Δυτικών Ευρωπαίων. Πολλοί Φράγκοι σχεδίαζαν την κατάληψη κάποιων νησιών και κάποιων παράλιων περιοχών στις οποίες συμπεριλαμβανόταν και το Κάστρο της Αρκαδιάς. Τις πρώτες δεκαετίες του 13ου αιώνα, το κάστρο πέφτει στα χέρια των Φράγκων και παραμένει σε αυτούς για τους επόμενους 2 αιώνες.

Στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το φρούριο της Κυπαρισσίας ανακαινίζεται στα πλαίσια της οργανώσεως των παράκτιων περιοχών. Στις 4 γωνίες του φρουρίου χτίζονται προπύργια, ένας εκ των οποίων άντεξε στο πέρασμα των αιώνων και είναι ο πύργος της ανατολικής πλευράς, ο οποίος φέρει το όνομα «Πύργος του Ιουστινιανού».

Το 1432 στο Κάστρο αφεντεύουν οι Παλαιολόγοι και ξανακυματίζει η σημαία με τον βυζαντινό αετό έως το 1460 που η Αρκαδιά περνά στα χέρια των Τούρκων και 10.000 Αρκαδινοί υποχρεούνται να μετοικήσουν στα μικρασιάτικα παράλια. Ακολουθεί η περίοδος της πρώτης Τουρκοκρατίας, η οποία κρατά ως το 1685. Οι Τούρκοι οχυρώνονται στο κάστρο για να αντιμετωπίσουν Έλληνες και Ενετούς, αλλά η οχύρωση στα χρόνια αυτά δεν ήταν εντυπωσιακή, απλώς συμπληρωματική εκείνης των Φράγκων.

Από το 1685 ακολουθεί η περίοδος της ενετοκρατίας ως το 1715. Οι Ενετοί ξανάχτισαν τα γκρεμισμένα μέρη του κάστρου (πύργους και επάλξεις), τα οποία είχαν ανατινάξει οι Τούρκοι πριν το χάσουν, και του πρόσθεσαν και άλλες οχυρώσεις, αλλά δυστυχώς τα γκρέμισαν πριν ξαναπέσει στα χέρια των Τούρκων.

Το 1830 περίπου, μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, το Κάστρο της Αρκαδιάς έπεσε στα χέρια των Ελλήνων.

Πηγή:site Δήμου Κυπαρισσίας.

Μεθώνη



Το κάστρο της Μεθώνης αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα οχυρωματικά σύνολα του ελληνικού χώρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα καστροπολιτείας καταλαμβάνει ολόκληρη την έκταση στα ΝΔ παράλια της Πελοποννήσου, με ένα εξαιρετικό φυσικό λιμάνι, το οποίο κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους αποτελούσε σταθμό στο δρόμο των προσκυνητών για τους Αγίους Τόπους και των εμπορικών πλοίων από τη Δύση στην Ανατολή. Η περίοδος ακμής του κάστρου τοποθετείται στην περίοδο της Α΄Ενετοκρατίας (13ος-15ος αι.)

Στην αρχαιότητα η Μεθώνη ήταν γνωστή με το όνομα Πήδασος. Ο Όμηρος την αναφέρει ως μία από τις επτά πόλεις που ο Αγαμέμνονας προσέφερε στον Αχιλλέα για να κατευνάσει την οργή του και να τον πείσει να επιστέψει στη μάχη (Ιλιάδα , Ι 149-153). Ο Παυσανίας (Μεσσηνιακά ΙV , 35 , 1) και ο Στράβωνας (Γεωγραφικά 8 , 359-360) την ονομάζουν Μοθώνη και την ταυτίζουν με την ομηρική πόλη. Χαρακτηριστική είναι και η αναφορά του Θουκυδίδη για τα ασθενή τείχη της οχυρωμένης πόλης τον 5ο αι., η μορφή και η έκταση της οποίας παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστη.


Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους η πόλη κερδίζει την αυτονομία της από τον αυτοκράτορα Τραϊανό και ενισχύεται με καλύτερες οχυρώσεις. Ο Παυσανίας μάλιστα αναφέρει την ύπαρξη ναού της Αθηνάς Ανεμώτιδος και ιερού της Άρτεμης, ενώ από την πόλη σώζονται νομίσματα που απεικονίζουν το λιμάνι της. Κατά την παλαιοχριστιανική περίοδο το λιμάνι της Μεθώνης γνωρίζει μεγάλη ακμή ως εμπορικό κέντρο και σταθμός ανεφοδιασμού των πλοίων. Κατά την μεσοβυζαντινή περίοδο μια σειρά από σφραγίδες που χρονολογούνται από τον 9ο ως τον 13ο αιώνα μας δίνουν πληροφορίες για τους κρατικούς και εκκλησιαστικούς λειτουργούς της πόλης.


Οι Ενετοί πρωτοεμφανίζονται στο ιστορικό σκηνικό κατά τον 11ο αιώνα, όταν αποκτούν προνόμια σχετικά με την ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων τους σε διάφορες πόλεις-λιμάνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας μεταξύ των οποίων και η Μεθώνη. Με την κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους Φράγκους το 1204 (Δ΄Σταυροφορία) και η Μεθώνη θα δοκιμάσει την κυριαρχία τους. Η φραγκοκρατία θα διαρκέσει ως το 1206, οπότε η Μεθώνη καταλαμβάνεται από τους Ενετούς και με συνθήκη που υπεγράφη το 1209 εξασφαλίζεται η κυριαρχία τους στην πόλη.


Κατά την πρώτη Ενετική περίοδο η ζωή στη Μεθώνη οργανώθηκε σύμωνα με τα συμφέροντα της Βενετίας. Η πόλη οχυρώθηκε και αναπτύχθηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο αφού ορίζεται ως υποχρεωτικός σταθμός για όλα τα βενετικά πλοία που ταξίδευαν στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ακμάζουσα αυτή περίοδος για την Μεθώνη λήγει τον Αύγουστο του έτους 1500 όταν, μετά από αιματηρή πολιορκία, καταλαμβάνεται από τους Οθωμανούς. Η πρώτη περίοδος της Τουρκοκρατίας θα διαρκέσει ως το 1686 όταν η πόλη πολιορκήθηκε από τον Μοροζίνι και επανήλθε στην κατοχή των Βενετών. Το 1715 οι Οθωμανοί γίνονται για δεύτερη φορά κάτοχοι της Μεθώνης, ο πληθυσμός της οποίας αυξήθηκε καθώς και η εμπορική κίνηση στο λιμάνι.


Στην διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το κάστρο της Μεθώνης δεν κατελήφθη από τους Έλληνες επαναστάτες, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες που είχαν καταβάλλει, λόγω της σθεναρής αντίστασης του οχυρωμένου οθωμανικού πληθυσμού. Το 1825 αποβιβάστηκε στο λιμάνι της πόλης ο Ιμπραήμ και εγκαταστάθηκε εντός του κάστρου, το οποίο έγινε ορμητήριο των Αιγυπτίων κατά την διάρκεια της εκστρατείας τους στην Πελοπόννησο. Οι Αιγύπτιοι θα παραδοθούν αμαχητί το 1828 στο γαλλικό εκστρατευτικό σώμα του οποίου ηγείτο ο στρατηγός Μαιζών. Ο οικισμός τότε μεταφέρεται εκτός των τειχών, γίνεται το ρυμοτομικό σχέδιο πόλης ενώ το κάστρο που για αιώνες υπήρξε το κέντρο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της πόλης ερημώνεται.

Το λιμάνι και το κάστρο της Μεθώνης αποτέλεσαν για αιώνες έναν σπουδαίο γεωπολιτικό κόμβο για τους εκάστοτε κατόχους της, οικονομικό για τις εμπορικές συναλλαγές και συγκοινωνιακό για τους περιηγητές στη Μεσόγειο και τους προσκυνητές στους Αγίους Τόπους.


Συντάκτης

Ιωάννα Αγγελοπούλου, αρχαιολόγος

ΑΚΡΟΚΟΡΙΝΘΟΣ


Πάνω από τα ερείπια της Αρχαίας Κορίνθου υψώνεται επιβλητικά ο Ακροκόρινθος, το παλαιότερο κάστρο της Πελοποννήσου, με την άριστη οχύρωσή του. Τα τείχη του επιβλητικά σε έκταση και κατασκευή, έκαναν το κάστρο φοβερό.

Ακόμα και σήμερα, που τα τείχη έχουν υποστεί καταστροφές και τα κτίρια στο εσωτερικό του είναι ερειπωμένα, το κάστρο διατηρεί όλο του το μεγαλείο.


Το ύψος του Ακροκόρινθου είναι 575μ. και η έκτασή του περίπου 250στρ. Το μήκος των τειχών του ξεπερνά τα 3000μ.


Τα τείχη ακολουθούν πολυγωνική διαδρομή και ενισχύονται από πύργους και προμαχώνες.


Το ύψος των τειχών είναι 3 – 5μ. Σε μερικά σημεία όμως ξεπερνούν τα 7μ.


Στον Ακροκόρινθο, σχηματίζονται δύο κορυφές, από τις οποίες η ανατολικότερη είναι ψηλότερη και πιο απόκρημνη.


Το βουνό γύρω-γύρω προστατεύεται με τείχη που διακρίνονται ευκρινώς από μακριά. Το σχήμα τους το καθορίζει η μορφολογία του εδάφους και παρέμεινε το ίδιο από τα κλασσικά χρόνια ως τα νεώτερα.


Ο απόκρημνος λόφος, η ύπαρξη νερού και η σχετικά ομαλή έκταση της κορυφής, που το μήκος της είναι μεγαλύτερο από 800μ., συνετέλεσαν στη δημιουργία οικισμού σε όλες τις εποχές. Αυτή η συνεχής κατοίκηση του χώρου, μέχρι και τα χρόνια της τουρκοκρατίας, είχε σαν αποτέλεσμα πολλές από τις χριστιανικές και προϊστορικές αρχαιότητες να καταστραφούν.


Ερείπια σπιτιών σώζονται πίσω από το δεύτερο και κυρίως πίσω από το τρίτο τείχος. Η έκταση των ερειπίων δείχνει ότι εκεί ζούσε κατά καιρούς και αστικός πληθυσμός (από τον 12ο και μετά τον 14ο αιώνα συνεχώς) και όχι μόνο η φρουρά του κάστρου. Τα σπίτια είναι χτισμένα αμφιθεατρικά και έχουν αμυντική διάταξη.


Πηγή:www.europe-greece.com



AKΡΟΚΟΡΙΝΘΟΣ


Ο Ακροκόρινθος κατέχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία και στη μυθολογία της Κορινθίας.
Ήταν ο αγαπημένος τόπος του θεού ήλιου αφού πρώτος αυτός δεχόταν κάθε πρωί τις χρυσές του ακτίνες. Στη ψηλότερη κορφή του (575 μ.) είχε το θρόνο του ο Ηλιος τον οποίο αργότερα παραχώρησε στην Αφροδίτη. Η φυσική οχυρότητα του βράχου και τα τείχη, κατέστησαν τον Ακροκόρινθο απόρθητο, μόνο με την πείνα ή με προδοσία κατορθώθηκε στην ιστορία του να αλωθεί από τους επιτιθέμενους.


Η θέα από την κορφή είναι πανοραμική και φτάνει από τον Κορινθιακό ως το Σαρωνικό και από τον Ελικώνα και τον Παρνασσό ως τα αργολικά βουνά.

Ο Ακροκόρινθος ήταν το προπύργιο του Μοριά στις διάφορες επιδρομές και είχε γι' αυτό επιμελημένα οχυρωθεί από τους προϊστορικούς χρόνους.
Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των οχυρώσεων είναι βενετσιάνικες, σώζονται όμως σε μερικά σημεία προϊστορικές, κλασικές, ελληνιστικές και βυζαντινές οχυρώσεις.
Υπάρχει εκεί η ονομαστή πηγή Πειρήνη και ερείπια του φημισμένου ναού της Αφροδίτης.
Στους πρόποδες του βράχου υπήρχε Θεσμοφόριο (ναός) της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Στον Ακροκόρινθο βρήκε τραγικό θάνατο πέφτοντας με το άλογό του στο γκρεμό ο βυζαντινός Δεσπότης Λέων Σγουρός για να μην παραδοθεί στους Φράγκους πολιορκητές.

Πέραν της αρχαιολογικής του σπουδαιότητας ο Ακροκόρινθος είναι ένας πλούσιος βοτανικός κήπος με πάμπολλα ενδημικά αγριολούλουδα της ελληνικής γής και ανήκει στο ευρωπαϊκό δίκτυο οικοτόπων "NATURA 2000".


Πηγή:www.korinthorama.gr/.../akrokorinthos.html



Ο ιδιοκτήτης της Περιοχής,ο θεός Ήλιος , παραχώρησε στον Γιό του ,Αιήτη, τα κτήματα κάτω από τον Ακροκόρινθο (όπου αργότερα κτίστηκε η Κόρινθος), αλλά τον Ακροκόρινθο που ήταν το προνομιούχο σημείο της περιοχής,240 στρέμματα , τον χάρισε στην θεά Αφροδίτη .

Η Αφροδίτη δεν συγκινήθηκε καθόλου από αυτό το δώρο, αφού ήταν σαφώς καλύτερα στον Όλυμπο απ ότι σ αυτό το βράχο των 575 μ.! αλλά προς τιμήν της έχτισε η Μήδεια ένα ναό στη κορυφή του Ακροκορίνθου. Ήταν ένα ταπεινό κτίσμα χωρίς πολλά πολλά ,αλλά η κατάσταση άλλαξε δραματικά όταν έφτασε εκεί το νερό.
Ήταν κατόρθωμα του Σίσυφου αυτό , του παμπόνηρου βασιλιά της Κορίνθου , όταν εκεί που καθόταν είδε τον Δία να ΄΄απαγάγει΄΄ την κόρη του Ασωπού.
Έτσι θα έλεγε στον Ασωπό πού κρύβονταν, με αντάλλαγμα να λύσει το πρόβλημα λειψυδρίας στον λόφο.
Έτσι ο Βράχος απέκτησε την πρώτη του κρήνη την Πειρήνη.
Πολύ αργότερα οχυρώθηκε από τον τύραννο Περίανδρο και τον πατέρα του Τον Κυψελό και σιγά-σιγά εξελίχθηκε σε Ακρόπολη.
Και όπως συμβαίνει σε όλα τα κάστρα του κόσμου, τα τείχη ενισχύονταν ανά περιόδους.
Μάχες και τρομερές πολιορκίες διαδραματίστηκαν σε αυτό το βράχο.


Ποιοι πέρασαν από τον Ακροκόρινθο: Χρονολογίες και Πρόσωπα
700 πΧ-338 πΧ Κορίνθιοι,
338 πΧ-243 πΧ Μακεδόνες,
243 πΧ-223 πΧ Άρατος-Το παραχωρεί στη Αχαϊκή Συμπολιτεία,
146 πΧ Ρωμαίος Στρατηγός Μόμμιος-Γκρέμισμα του Κάστρου,
350 μΧ – 1202 μΧ Βυζαντινοί –Ξαναχτίζουν το κάστρο,
1147 μΧ-1150 μΧ Νορμανδοί,
1203 μΧ-1210 μΧ Πρίγκιπας Λέων Σγουρός –Αυτοκτονεί έπειτα από σκληρή πολιορκία,
1210 μΧ-1259 μΧ Φράγκοι,
1259 μΧ-1359 μΧ Φλορεντική Οικογένεια Ατζαγιόλι,
1359 μΧ-1458 μΧ Βυζαντινοί,
1458 μΧ-1687 μΧ Τούρκοι –Άλωση Της Πόλης,
1687 μΧ-1715 μΧ Βενετοκρατία,
1715 μΧ-1827 μΧ Δεύτερη Τουρκοκρατία,
1827 μΧ Απελευθέρωση της Κορίνθου από τους Τούρκους.


Πηγή:Βικιπαίδεια



Παραθέτω μερίκές συνοπτικές πληροφορίες για τον όμορφο αυτό χώρο, όπως αναφέρονται στην περιγραφή του βιβλίου "Ακροκόρινθος ταξίδια με οδηγό την ιστορία" του Δημήτρη Λαζογιώργου Ελληνικού.

"Απάτητος" με τα 574 μ. βραχώδες υψόμετρο,
με τα ερείπια του ναού της Αφροδίτης στη κορυφή του απ' όπου πρωτοκυβέρνησε ο θεός Ήλιος,
το βουνό με τη κρυμένη υπόγεια "Πειρήνη" πηγή,
με τα ερείπια των Κυκλώπιων και Ενετικών πηγών του,
τα ερειπωμένα τζαμιά και τις εκκλησίες,
το μισοπεσμένο Φράγκικο κάστρο του Βιλλεαρδουίνου με τις υπόγειες Δεξαμενές,
τα αμέτρητα πηγάδια που μέσα από τα σπλάχνα ενός και μόνο έβγαλαν οι Τούρκοι 500 πουγκιά γεμάτα χρυσάφι από τους θησαυρούς του Κιαμήλ Μπέη,
με τις επάλξεις απ' όπου καλπάζοντας πήδησε προς το θάνατο ο ανδρείος και ηρωικός Λέων Σγουρός,
το ύψωμα απ' όπου κυβέρνησε ο θρυλικός Περίανδρος, που το άγιασε ο φτερωτός Πήγασος,
το βουνό στο οποίο χάρισε το νερό του ο Αχελώος και το πάτησε ο Βελλερεφόντης,
το στέμμα της Κορίνθου, παραμένει ακόμη σήμερα "άγνωστη γη" για τους Έλληνες...

Πηγή:
www.skroutz.gr › ... › Κόρινθος - Ιστορία


Ακροκόρινθος

Κατέχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία και στη μυθολογία της Κορινθίας.
Ήταν ο αγαπημένος τόπος του θεού ήλιου αφού πρώτος αυτός δεχόταν κάθε πρωί τις χρυσές του ακτίνες. Στη ψηλότερη κορφή του (575 μ.) είχε το θρόνο του ο Ηλιος τον οποίο αργότερα παραχώρησε στην Αφροδίτη. Η φυσική οχυρότητα του βράχου και τα τείχη, κατέστησαν τον Ακροκόρινθο απόρθητο, μόνο με την πείνα ή με προδοσία κατορθώθηκε στην ιστορία του να αλωθεί από τους επιτιθέμενους.


Η θέα από την κορφή είναι πανοραμική και φτάνει από τον Κορινθιακό ως το Σαρωνικό και από τον Ελικώνα και τον Παρνασσό ως τα αργολικά βουνά.
Ο Ακροκόρινθος ήταν το προπύργιο του Μοριά στις διάφορες επιδρομές και είχε γι' αυτό επιμελημένα οχυρωθεί από τους προϊστορικούς χρόνους.
Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των οχυρώσεων είναι βενετσιάνικες, σώζονται όμως σε μερικά σημεία προϊστορικές, κλασικές, ελληνιστικές και βυζαντινές οχυρώσεις. Υπάρχει εκεί η ονομαστή πηγή Πειρήνη και ερείπια του φημισμένου ναού της Αφροδίτης.
Στους πρόποδες του βράχου υπήρχε Θεσμοφόριο (ναός) της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Στον Ακροκόρινθο βρήκε τραγικό θάνατο πέφτοντας με το άλογό του στο γκρεμό ο βυζαντινός Δεσπότης Λέων Σγουρός για να μην παραδοθεί στους Φράγκους πολιορκητές.

Πέραν της αρχαιολογικής του σπουδαιότητας ο Ακροκόρινθος είναι ένας πλούσιος βοτανικός κήπος με πάμπολλα ενδημικά αγριολούλουδα της ελληνικής γής και ανήκει στο ευρωπαϊκό δίκτυο οικοτόπων "NATURA 2000".

Πηγή:Ένωση περιβαντολλογικής εκπαίδευσης Κορινθίας.



Πάνω από τα ερείπια της Αρχαίας Κορίνθου υψώνεται επιβλητικά ο Ακροκόρινθος, το παλαιότερο κάστρο της Πελοποννήσου, με την άριστη οχύρωσή του. Τα τείχη του επιβλητικά σε έκταση και κατασκευή, έκαναν το κάστρο φοβερό.

Ακόμα και σήμερα, που τα τείχη έχουν υποστεί καταστροφές και τα κτίρια στο εσωτερικό του είναι ερειπωμένα, το κάστρο διατηρεί όλο του το μεγαλείο.

Το ύψος του Ακροκόρινθου είναι 575μ. και η έκτασή του περίπου 250στρ. Το μήκος των τειχών του ξεπερνά τα 3000μ.

Τα τείχη ακολουθούν πολυγωνική διαδρομή και ενισχύονται από πύργους και προμαχώνες.

Το ύψος των τειχών είναι 3 – 5μ. Σε μερικά σημεία όμως ξεπερνούν τα 7μ.

Στον Ακροκόρινθο, σχηματίζονται δύο κορυφές, από τις οποίες η ανατολικότερη είναι ψηλότερη και πιο απόκρημνη.

Το βουνό γύρω-γύρω προστατεύεται με τείχη που διακρίνονται ευκρινώς από μακριά. Το σχήμα τους το καθορίζει η μορφολογία του εδάφους και παρέμεινε το ίδιο από τα κλασσικά χρόνια ως τα νεώτερα.

Ο απόκρημνος λόφος, η ύπαρξη νερού και η σχετικά ομαλή έκταση της κορυφής, που το μήκος της είναι μεγαλύτερο από 800μ., συνετέλεσαν στη δημιουργία οικισμού σε όλες τις εποχές. Αυτή η συνεχής κατοίκηση του χώρου, μέχρι και τα χρόνια της τουρκοκρατίας, είχε σαν αποτέλεσμα πολλές από τις χριστιανικές και προϊστορικές αρχαιότητες να καταστραφούν.

Ερείπια σπιτιών σώζονται πίσω από το δεύτερο και κυρίως πίσω από το τρίτο τείχος. Η έκταση των ερειπίων δείχνει ότι εκεί ζούσε κατά καιρούς και αστικός πληθυσμός (από τον 12ο και μετά τον 14ο αιώνα συνεχώς) και όχι μόνο η φρουρά του κάστρου. Τα σπίτια είναι χτισμένα αμφιθεατρικά και έχουν αμυντική διάταξη

12 Απριλίου 2015

31 Ιανουαρίου 2015

Παλιά Κέρκυρα

Παλιές φωτογραφίες της Κέρκυρας από το facebook.






ΣΠαλαιάς Κέρκυρα
Διαγραφή



Παλιές φωτογραφίες από τα κάστρα της Κέρκυρας