Συνολικές προβολές σελίδας

23 Οκτωβρίου 2011



 Σποράδες 2010



    
Το πιο όμορφο είναι όταν μου σχεδιάζεις ταξίδια.....

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ,
η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας
Μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή,
η γη μου εσύ,
ανάσα μου κι αέρας....




Όταν πια η πόλη κουρασμένη από την ξέφρενη ευθυμία της σωπάσει...
Όταν το αδηφάγο τέρας της μοναξιάς σε αγγίξει ανεπαίσθητα και κρυφά απ'όλους στην πλάτη.....τώρα, όπως και τότε εκείνη τη νυχτιά που είδες τη γέφυρα ν΄ανοίγει για να περάσουν τα καράβια βιαστικά....θα σταθείς και θα κοιτάξεις τη ζωή με μια ματιά γαλήνια και γεμάτη μια αυτάρεσκη αυτογνωσία....
Για άλλη μια φορά θα μονολογήσεις θαμπωμένη πως το κάθε τι έχει τον λόγο του που συμβαίνει.......






                                           Κοντά σου ο ουρανός παίρνει φωτιά!!!!!!!


                                          Κι αρμενίζουμε χωρίς φόβο, χωρίς λογική...

                                       
                                       Ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
                                         να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

 
                                      Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
                                     
 να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
 
                                     έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες
 
                                     μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά

                                     
Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου
                                     
Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
                                     
Να με κοιτάνε φευγαλέα ερωτικά
                                     
Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά...


                                     

                                           

                                            Και όταν δεν θα ΄χουμε πια τίποτα δικό μας,

                                           
ο έρωτας θα μας τσακίσει και θα μας κάνει αληθινούς,

                                           
Θα μ΄ αγαπάς μα δεν θα φτάνει,

                                           
άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου το χάδι σου,

                                         
και γω σαν γέρικο σκυλί μες στο λιμάνι,

                                         
θα πεθαίνω στο πλάι σου...





                                                 Σε ψάχνω γύρω αλλά σε βρίσκω εντός μου
                                                 γύρω απ' τον ήλιο σου κάνω έναν γύρο και
                                               
 προσγειώνομαι σ' έναν καινούριο κόσμο...
                                                 
...Γίνεται ο κόσμος γυάλινα κομμάτια
                                               
 μα έτσι όπως με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια
                                               
 ο πόνος έστω και για λίγο σταματάει....





Όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια σου...
Ολόκληρη η γη η δική σου αγκαλιά..





Βυθίσου..στα μάτια μου,
στην αχνή κοκκινίλα των μάγουλών μου,
όταν με λαχτάρα σ'αντικρίζω....
κάθε φορά, σα να'ναι η πρώτη φορά....
και ζω για την μια και μόνη στιγμή...
για ένα ταξίδι με το καράβι μας....






[Πάντα θα υπάρχει για μας μια δύση, μια ανατολή που να περιμένει να την αντικρύσουμε με την ίδια λαχτάρα όπως την πρώτη φορά......




Σοφιάννα Αγγελοπούλου

2 σχόλια:

Christina είπε...

Χωρίς φόβο, χωρίς λογική;
Αχ και να γινόταν!

Σοφιάννα είπε...

Χριστίνα μου, σε οριακές περιπτώσεις και πολύ σπάνια....γίνεται!!!!!!!!!!!!!!!!!